"Twee en een halve keer in de week haal ik niet." "Ik heb meer stress van mijn man dan van mijn baas." "Ik kijk graag naar vaders op het schoolplein." "Ik vind mijn schoonfamilie leuker dan mijn eigen familie." Sinds november 2009 word ik ingehuurd door de redactie van het tijdschrift Esta. Donderdag is vergaderdag en ben ik ter plaatse. De andere dagen ben ik een sociaal gevaar: iedereen moet het ontgelden. Docenten van de hogeschool waar ik lesgeef, voetbalmoeders, opvangouders, schoolpleinkenissen, klasgenoten die ik na twintig jaar tegenkom op een reünie of gewoon de vrouw die naast me staat als ik wilde spinazie bestel. Ik verzamel namelijk reacties op de estapoll. Een onderdeel van de rubriek "Van die dingen", die ik coördineer. En daar stopt het niet. Elke rubriek heeft vijftien onderdelen. En elk onderwerp vertegenwoordigt een andere pijler: wonen, psychologie, economie, werk, mode en ga zo maar door. Ook human interest natuurlijk: ziedaar de deelrubriek "Man van weinig woorden". Hiervoor ondervraag ik een leuke bekende man over zijn visie op de vrouw. Zo'n rubriek is een snoeptrommeltje voor de maker. Wie krijgt de kans op op een druilerige woensdagochtend met Menno Bentveld te praten over het het magische talent van een hak om een bil te liften, of tranen in haar ogen te lachen over de onderbroek met Bart Peeters, of met Bas Westerweel over een dagenlangdurend voorspel? Toen ik net voor mezelf was begonnen, werd ik gebeld of ik niet eens wilde komen praten over deze rubriek. Inmiddels maak ik mijn agenda er wekelijks voor vrij en blijf ik het ongelofelijk vinden dat voor jezelf werken zo leuk kan zijn.